Ware liefde doet het meest pijn.
Buig Haar is het verhaal van Rhaim de Albeest, een wrede beestmagiër die gedoemd is te sterven door de handen van de vrouw die hij koste wat kost moet beschermen, en Lisane, de beschermde Prinses der Tranen, die aan zijn zorg is toevertrouwd en die hem nodig heeft om haar magie te leren zodat ze vrij kan zijn—ongeacht hoeveel pijn het haar zou kunnen doen.
De introductie volgt . . .
Lisane:
Mijn hele leven was ik een wezen gewend aan kaarslicht.
Maar ik was niet gewend aan mijn eigen adem, heet tegen mijn gezicht, of het ruwe gevoel van stof tegen mijn wang—of te weten dat mijn polsen achter mijn rug waren vastgebonden, pijnlijk strak.
Het laatste wat ik me kon herinneren was dat ik in een koets zat… We waren op de vlucht voor de Onsterfelijken . . .
En nu was ik hier.
Waar 'hier' ook mocht zijn.
Vastgebonden, in het donker, op de grond, met een zak over mijn hoofd.
Precies datgene waar mijn vader zijn hele leven bang voor was geweest—en de reden dat ik in een vergulde kooi leefde, waarbij ik het paleis alleen mocht verlaten als ik door troongebonden magiërs werd begeleid—was blijkbaar gebeurd.
Ik was ontvoerd.
◆◆◆
Rhaim de Albeest:
Elke magiër krijgt één duidelijk visioen op de vooravond van hun Verheffing tot hun volledige krachten, vlak voordat ze het brandmerk van hun magiërsteken krijgen: je ziet datgene wat je absolute ondergang zal veroorzaken.
Sommige mannen zien besneeuwde bergtoppen of watervallen, anderen steigerende paarden, en enkele gelukkigen zien zichzelf met oude en gerimpelde handen, vredig stervend in hun slaap.
In alle gevallen, zo wordt ons verteld, is de redenering achter de visioenen hetzelfde: als je sterk genoeg bent om te worden vertrouwd met krachten, dan moet je leren het lot te aanvaarden, net zo zeker als je het als je magiërsteken hebt verdiend.
Je moet diep in je botten weten, en nu in je huid gebrandmerkt, dat hoewel er dingen in de wereld zijn die je met je krachten kunt veranderen, de dood voor ons allen komt.
Er is geen hoeveelheid magie die daaraan kan ontsnappen.
En dus, toen een groep soldaten een gebonden en gedrogeerde vrouw naar mijn deur bracht, om me om te kopen om in hun oorlog te vechten, en de zak van haar hoofd trok en ik haar daar zag—de vrouw uit het visioen tijdens mijn Verheffing, en die sindsdien mijn dromen heeft achtervolgd—wist ik dat het het begin van mijn einde was.
Ze had geen idee wie ik was, of wat we voor elkaar waren. Ze wist niets over mijn lot of toekomst met haar, of hoe ze voorbestemd was om mij te doden.
Wat betekende dat ze op dit moment . . . van mij was, om mee te doen wat ik wilde.
En ik wilde haar zien kruipen.
Ouvrage Néerlandais, flamand
Se connecter
Mon compte